Merhaba millet!
Ben Urszula (kısaca Ula), 19 yaşındayım ve Polonyalıyım 🙂 Eylül ayının başından bu yana İzmir’de Pi Gençlik Derneği’nde gönüllü olarak bulunmaktayım.
Polonya’da Kalisz’deki bir Alman lisesinden mezun oldum. Bu süreç hiç kolay değildi. Dört yıl boyunca geleceği düşünmekten çok hayatta kalmaya odaklandım. Dil öğrenmeye olan tutkumu geliştirip dil çalışmalarına mı gitmeliyim yoksa en çok keyif aldığım şeyi mi yapmalıyım, yani sosyal hizmet mi yapmalıyım, karar veremedim. Ayrıca babam çocuk psikolojisine başvurmam konusunda çok ısrarcıydı. Tamamen kaybolmuştum. Bu derslerin her birini gerçekten çok beğendim ama ilk ayda bırakacağımdan korkuyordum. Bu yüzden bir yıl ara vermeye ve bu alanda çalışmaya karar verdim. İlgi alanlarımla ilgili gönüllülük projeleri araştırdım ve buldum! İzmir’deki proje ihtiyaçlarımı tam olarak karşıladı. CV’mi gönderdim, mülakata girdim, bavulumu hazırladım ve kendimi burada, Türkiye’nin üçüncü büyük şehri İzmir’de buldum.
Ailem ve ben kendimi burada nasıl bulacağımdan biraz korktuk.Polonya ve Türkiye kültürel olarak çok farklı. Ancak endişelenecek bir şeyin olmadığı ortaya çıktı. Zaten ilk gün çok önemsendiğimi hissettim… Türk insanı çok misafirperver ve yardımsever. İngilizce bilmeseler bile aile ortamını sizlerle paylaşmak için ellerinden geleni yapıyorlar! Gerçekten takdir ediyorum!
İlk hafta çalışmalara başladık. Organizasyonumuzu Kültürpark’ta düzenlenen bir fuarda tanıttık. Daha iyi bir başlangıç hayal edebileceğimi sanmıyorum. İzmir insanını tanımak ve kültürünü tanımak için çok güzel bir fırsattı.
Eylül ayı çok keyifliydi, çok gezdik, yerel yerleri tanıdık, yeni iş yerimize alıştık ve tüm formaliteleri yaptık..
Future from Coffee adlı kitabı okuyordum (çok başarılı!). Her gün sokaktaki istediğiniz zaman besleyebileceğiniz kedilerden etkileniyordum (Polonya’da bir kedi satın almanız gerekiyor). Toplu taşıma ve İzmir’in ne kadar büyük olduğu da benim için büyük bir şoktu. (Feribotla gitmeyi seviyorum!) Polonya’nın Wrocław kentinde her yere direkt otobüs veya tramvayla ulaşmaya alışkındım. Burada çok fazla araç değiştirmem gerekiyor ve neredeyse hiçbir zaman doğrudan bir yere varamıyorum. İzmir’deki dairem Kasia’nın dairesinden yaklaşık 10 km uzakta. Oraya ulaşmak için yolculukta yaklaşık 1,5/2 saat harcamam gerekiyor. Polonya’dakiyle tamamen aynı. Sadece Polonya’da Kasia’nın dairesi (Lódź) ile benimki (Wrocław) arasında 220 km mesafe var.
Hele ki bizi ziyaret etmeye karar veren koronavirüs nedeniyle apartmanımızın dört duvarı arasında kilitli kalmak zorunda kaldığımız bir dönemde birbirimizi tanıma ve gönüllüler olarak aramızda ilişkiler kurma zamanıydı.
Ekim ayının başında Türkiye Ulusal Ajansı’nın düzenlediği eğitim için biz de Afyon’a gittik. Harikaydı! Bugüne kadar irtibatımızı sürdürdüğümüz Türkiye’nin her yerinden gönüllülerle tanışma fırsatı bulduk.
Ekim ayında atölyelerimiz de başladı. Bir deneme ayıydı. Katılımcılarımızı tanıdık, bu tarz atölyeleri nasıl yürüteceğimizi, neyi yanlış yaptığımızı öğrendik. Bunun için çok minnettarım çünkü bu sayede yetişkinlerle çalışırken çok da keyifli olmadığımı ancak çocuklarla gerçekten harika olduğumu keşfettim! Bu yüzden Kasım muhtemelen en sevdiğim ay oldu! Tüm atölyelerimi çocuklarla yürütüyorum. Bayıldım! Çok olumlular, her zaman gülümsüyorlar ve yeni bir bilgi dozuna hazırlıyorlar. Bana “Abla” diyorlar, bu yüreğimi eritiyor:) Türkiye’de aile gibi olmak çok kolay. Ve bir Polonyalı olarak bunu gerçekten kıskanıyorum çünkü Polonya’da Türkiye’deki gibi bir aile ortamını hissetmek çok zor.
Muhtemelen fark ettiğiniz gibi, burada geçirdiğim zamandan çok memnunum. Sayesinde her gün yeni bir şeyler öğrendiğim kültürel farklılıkları deneyimlediğim tüm gönüllüleri seviyorum. Fransız gönüllüler (ve sevgili oda arkadaşım) sayesinde gerçek bir Fransız kadını gibi Fransızca küçük bir konuşma yapabiliyorum!
Alman gönüllülerle yaptığım günlük sohbetler sayesinde Almancam da oldukça gelişti!
Şu ana kadar burada tanıştığım herkese ve bu üç aya çok minnettarım!