Merhaba ben Gülşah, 23 yaşındayım ve üniversite öğrencisiyim. Üniversitemin 2. Senesini Almanya’da Erasmus yaparak bitirip 3. senesinde karşıma Hırvatistan/ Zagreb’teki (AGH-23) Avrupa Gönüllülük Hizmetleri fırsatı çıktı. Bu programdan hiç haberim olmadı daha önce. Gönüllü ilanını bir arkadaşım Facebook’ta görüp bana gönderdi. İlanda dans eden gönüllüler arıyorlardı ve proje 1 yıllıktı. Bu da demekti ki eğer seçilirsem 1 yıl okulu dondurmak zorunda kalacaktım. Yurt dışı deneyiminin kariyerime sağlayacağı katkıları düşünüp hiç tereddüt etmeden başvurumu yaptım. CV ve motivasyon mektubumu yolladıktan sonra benimle Skype görüşmesi yapmak istediklerini söylediklerinde şansımın daha çok olduğunu anlamıştım. Bu arada aileme söyleme zamanı geldiğini fark ettim ama onları ikna edemedim çünkü programı güvenilir bulmadılar. “Neden senin uçak biletini, vize masraflarını ödeyip bir de sana kalacak yer ve harçlık sağlasınlar ki dansçısın diye?” “Neden böyle bir proje için okulunu uzatasın ki? Mezun olup öğretmen olmak varken yine uçuk hayaller peşindesin…” gibi cümleleri çok duydum. Sonra üniversitemden hocalarımla görüştüm ve onlar beni desteklediklerini, bu projeyle kendime çok şey katacağımı ve projenin kariyerime de büyük etkisi olacağını, okulu dondurmama değeceğini söylediler ve sonunda ailemi de ikna ettim.
Her şey çorap söküğü gibi işledi. Önce projeye seçildiğim haberini aldım sonra proje koordinatörüm bana vizeye başvurabilmem için gerekli evrakları gönderdi. Gönderici kurumum olan Pi Gençlik Derneği bana Cigna sağlık sigortası belgemi gönderdi ve benimle Skype görüşmesi yapıp bana programla ilgili hak ve sorumluluklarımı anlattılar. Bu arada okulu dondurma işlemlerine başladım. Yazın Antalya’da çalışarak biraz para biriktirip kendime uçak bileti aldım ve vizeye başvurdum. Uçağa binene kadar gideceğime inanmıyordum. Vardığım ilk hafta boyunca doğru mu yaptım yoksa kalıp okulu mu bitirmeliydim diye kendimi yedim durdum. Öncelikle ilk izlenimlerimden bahsetmek istiyorum. Kaldığım ev ve bana verilen oda çok güzeldi bu konuda çok mutlu oldum ama şehir merkezine tramvayla yarım saat uzaktı. Başta çok yorucu gelse de bir süre sonra alıştım. Kaldığım muhit doğayla iç içeydi ve Zagreb’in en büyük parklarından biri olan Maksimir’e yürüme mesafesindeydi. Bir bisikletim bile vardı o yüzden dinlenmek ve rahatlamak için çoğu zaman bu parka giderdim. İlk haftalar diğer gönüllü arkadaşımla ve mentörümle zaman geçirip Zagreb’i talan ettik. Sonra diğer organizasyonların gönüllüleriyle tanıştık. Bu arada dil kursuna da başladık. İlk aydan sonra Zagreb’te Erasmus yapan insanlarla tanışıp farklı farklı ülkelerden arkadaşlar edindim.
Burada 1 yıl kalacağım için oturum iznine başvurdum ve sonrasında schengen vizesine başvurup ülke içi ve dışı geziler düzenledim. Ülke içi: Opatija, Rijeka, Zadar, Pula, Porec, Split, Rovinj, Pag island, Plitvice lakes and Dubrovnik Diğer ülkeler: Bosna Hersek, Almanya, Belçika, Hollanda, Sırbistan, Finlandiya, Estonya, Polonya ve Bulgaristan.
Gönüllülük projem hakkında neler yaptığımdan bahsedeyim biraz da. Buradaki görevim gençlik değişimi projeleri yazmak ve yönetmekti. Bu projeler sosyal sorumluluk projeleri olup amacı dansı bir araç olarak kullanarak farkındalık yaratmaktı. Bu şekilde 1 yılda 5 proje yazdım. 2 tanesi Hırvatistan’ın Ulusal Ajansı tarafından kabul aldı ve 1 tanesini uyguladık. https://www.youtube.com/watch?v=RqH7S2T9vRE buradan proje videomuza erişebilirsiniz. Diğer projemin tarihi Ekimde yani benim gönüllülüğüm bitmiş olduğunda. Bunun haricinde her iki ayda bir burada yaşayan insanlara “How to travel for free” başlığı altında sunumlar yaparak Erasmus, Agh gibi programları tanıttık. Bunun yanısıra kendi sayfamızda makale ve röportajlar yayınladık http://urbanamladez.hr/ ve kişisel projem olan salsa derslerini iki dönem boyunca erasmus ve yerel öğrencilere verdim. Buna ek olarak Türkçe dili okuyan Hırvatları bulup onlara “Turkish Language Table” hazırladım ve oradan da güzel arkadaşlıklar edindim.
1 yıl boyunca neler yaptım, hangi becerileri edindim? Hırvatça (derdimi anlatacak kadar 😀 ) İngilizce yazma ve konuşma becerilerimi geliştirdim. Dijital ortamı kullanmayı öğrendim (fotoşok öğrendim bi de) Öğretme becerilerimi geliştirdim Hayal gücüm gelişti Liderlik vasıflarım gelişti (özellikle burada uyguladığım projemi yönettikten sonra) Proje yazmayı ve yönetmeyi öğrendim Risk almayı ve krizlerle nasıl mücadele edebileceğimi öğrendim Takım olarak çalışmayı öğrendim (normalde bireyselciyimdir) Envaiçeşit kültürden envaiçeşit anekdotlar edindim. Tanıştığım her milliyetin dilinde şerefe demeyi öğrendim. Gezdiğim yerlerden iyi kötü birçok deneyimim oldu Buz pateni kaymayı öğrendim. Bale ve modern dans derslerine gidip dansımı geliştirdim Tenis öğrenmeye başladım Hemen hemen her gün yoga yapıp sağlıklı yemeye odaklanarak bunu bir alışkanlık haline getirdim Farklı kültürlerin yemeklerini pişirmeyi öğrendim (çok güzel tikka masala yaparım 😛 ) Burada bir çok diziyi bitirme fırsatı buldum. (Game of Thrones, Stranger Things, Brooklyn Nine Nine, Black Mirror, Sherlock) ve bunların da ingilizceme büyük katkısı oldu. Buradaki yakın arkadaşlarımla kültürel akşamlar düzenledik (Dutch night- King’s Day, Brasilian Night, Balkan Night + Turbofolk parties)En yakın arkadaşlarımı ben burada buldum. Kendim gibi olabildiğim, kimsenin beni yargılamadığı ama bana saygı duyduğu, benimle çılgın planlar yapan eğlenmesini bilen insanlar… Bu 1 yılın bana kattığı şeyleri tabiki de yazıya döküp özetleyemem ama bunlar sadece hatırladıklarım. Yazıma son vermeden önce size birkaç çılgın fotoğrafımı göstermek istiyorum belki ilham olur 🙂
Yazınıza bayıldım 🙂