İzmir’de iki ay geçirdikten sonra eve dönmek için valizimi toplarken bu deneyimin beni ne
kadar şekillendirdiğini fark ediyorum. Bu gönüllülük yolculuğu, daha önce hiç tanımadığım bir
ülkeyi yalnızca bir turist olarak değil, şehrin kalbinde gündelik yaşama karışarak keşfetmem
için gerçek bir fırsat oldu. İşe gitmek için toplu taşıma kullanmak, uzun bir günün ardından bir
kafede oturmak, yerel yemekleri tatmak… tüm bu basit anlar kültüre daha da yakın
hissetmemi sağladı.
Haftalar boyunca yalnızca İzmir’i değil, Türkiye’nin farklı yerlerini de keşfetme şansım oldu. Birkaç günlük izin sayesinde Türkiye’nin dört bir yanına da seyahat ettim; İstanbul’un büyüsü, Ankara’nın enerjisi, Kapadokya’nın peribacaları, Pamukkale’nin beyaz travertenleri ve
Akdeniz kıyısındaki Antalya’nın güzelliği… Her birinin kendine has bir büyüsü vardı ve hepsi birlikte bana unutulmaz anılar bıraktı.
Gönüllülük, başlı başına derin bir insani deneyim oldu. Atölyeler aracılığıyla her yaştan insana dersler verdik. Bu karşılaşmalar, yerel topluluğun bir parçası gibi hissetmemi sağladı.
Katılımcılarla sohbet etmek, işten sonra birlikte kahve içmeye gitmek… bu basit ama anlamlı bağlar, gönüllülüğümün gerçek değerini hissettirdi.
Ancak bu iki ayda en çok değer verdiğim şey, diğer gönüllülerle kurduğum dostluklar oldu.
Avrupa’nın dört bir yanından gelen bu insanlar kısa sürede sadece ekip arkadaşı olmaktançıktı. Birlikte fikirler paylaştık, farklı bakış açılarını keşfettik ve en önemlisi, sonsuz sohbetler,kahkahalar, paylaşılan maceralarla benzersiz anılar yarattık. Hepsi ikinci bir aileye sahip olmak gibiydi.
İzmir’den ayrılırken kalbimde büyük bir minnettarlık taşıyorum. Bu gönüllülük deneyimi bana yeni bir kültürün kapılarını açtı, konfor alanımın dışına çıkmamı sağladı ve uzun süre devam edecek dostluklar kazandırdı. Bu yalnızca bir kalışın sonu değil, bu iki yoğun ayın bana kattıklarıyla zenginleşen kişisel bir yolculuğun devamı.
