Merhaba, yine ben Käthe. Gönüllülük sürecimin yarısı bitti bile. Altı ay geçti ve altı ay kaldı. Hava yavaş yavaş ısınıyor. Güneş, Almanya’da Mayıs ayında olduğu kadar sıcak. Çılgınca. Ocak ve özellikle Şubat ayları çok uzak gibi görünüyor.
Aralık ayına dair hatırladıklarım; Diğer iki gönüllü olan Melika ve Laurine tarafından bir Noel pazarı düzenlendi. Aralık’ın en parlak anılarından biri. Tüm katılımcılar için büyük bir gizli Noel Baba yaptık. Benim aldığım küçük bir ahşap kutu Mahir tarafından yapılan İzmir resimleriyle doluydu. Noel pazarının yapıldığı Brooklyn Coffee’deki resmi etkinlikten sonra bir kahve ve karaoke yerine gittik. Hediyelerin yanı sıra en güzel şeylerden biri daha önce hiç tanışmadığım birçok mentor ve Pi Gençlik Derneği üyesiyle tanışmaktı.
Bu etkinlikten sonra Almanya’ya Noel’i ailemle kutlamak için gittim. Gerçekten ilginçti çünkü havaalanına gitmek için izban’a bindiğimde oldukça üzgündüm. Güneş parlıyordu ve diğer gönüllülerden bazılarıyla çok güzel bir öğleden sonra geçirmiştim ve sonra ayrıldım. Sanki projemi ve buradaki zamanımı tamamlamış ve geri Almanya’ya dönüyormuşum gibi hissettim. Havaalanına vardım ve çok erken gelmiştim. Alman olmam dışında beklemek zorundaydım. Almanya’daki haftam gerçekten çok güzeldi. Ama bu kısa cümle kadar çabuk bitti. Geri döndüm ve yeni yılı İzmir’de kutladım. Almanya ve benim normal yılbaşı akşamlarımla karşılaştırıldığında en sessizlerinden biriydi. Dürüst olmak gerekirse başka bir şey bekliyordum ama diğer gönüllülerle birlikte gerçekten çok güzeldi.
Ve Ocak ayı tüm soğukluğuyla başladı. İzmir’de kışlık ceketim yoktu ve hala da yok. Dolayısıyla bazı günler özellikle Foça’ya gittiğimde dondurucu soğuk oluyordu. Akdeniz denizine yakın bir kıştan bunu beklememiştim.
Ocak ayına dair anılarım gerçekten bulanık. En belirleyici olaylardan biri hastalığımızın devamlılığıydı. Şimdi şubat ayında durum çok daha iyi ama ocak ayı özellikle benim dairemde hastalık ayıydı. Ama biz bu durumdan kurtulmayı başardık.
Cuma günleri her zaman sabahları yoga atölyem olur. Şimdiye kadarki en eğlenceli gruplardan biridir. Sadece kadınlardan oluşuyor ve ben en genciyim. Çoğu 50-60 yaş aralığında ama gerçekten güzel bir atölye çünkü benim az Türkçemle ve onların bozuk İngilizcesiyle iletişim kurmayı başarıyoruz.
Artık mart geldi, şubat tarih oldu. Ama gerçekten çok güzel bir aydı. Almanya’dan ailem İzmir’e ziyarete geldi. Bir hafta kaldılar. Babama ve herkese yaşadığım yeri göstermek onlara şehri gezdirmek çok güzeldi. Böylece İzmir’de yaşamanın nasıl bir şey olduğunu hayal edebilirlerdi.
İzmir’de görülmesi gereken turistik yerlerin neredeyse tamamını gezdik. Foça’ya, Bostanlı pazarına ve diğerlerine gittik. Onların burada olması ne kadar güzel olsa da onlar gittikten sonra hayatıma yeniden dönmek çok güzeldi. Belki kötü görünüyordur. Onları gerçekten seviyorum ama aile hayatına geri dönemeyeceğimi yeni fark ettim. Onlar gittikten sonra hayatıma devam ettim.
Geçen hafta sonu deniz kenarındaki küçük kasaba olan Ayvalık’ı ziyaret ettik. Gerçekten çokkkkk güzeldi.
Okuduğunuz için teşekkür ederim. İki ay sonra blogumun bir sonraki bölümünde görüşmek üzere.
Beklemede kalın.