Bu anın eninde sonunda geleceğini biliyordum ama bu kadar da erken geleceğini hiç tahmin etmemiştim. İşte şimdi… Elveda deme zamanı. Sanki daha dün Berlin’den uçağa binmişim gibi hissediyorum. Bu 8 ayın ne zaman ve nasıl geçtiğini anlatamam bile. İtiraf etmeliyim ki Türkiye ziyaretimi biraz daha farklı hayal etmiştim. Yalan söyleyemem-daha fazla gezi ve daha fazla yeni arkadaş umuyordum, ama bu konuda ne yapılabilir ki? Gönüllü programım pandemi sırasında gerçekleşiyordu ve bu durumu değiştirmemiz mümkün değildi.
Kolay değildi. Tam kapanma, fiziksel ve zihinsel sağlık üzerinde kötü bir etkiye sahipti. Yine de… bir şekilde bu sorunları hallettim. Birlikte çalıştığım, kendileri için atölye çalışmaları ve etkinlikler hazırladığım insanlara çok minnettarım. Onları yüz yüze görmeyi sadece bilgisayar ekranında görmeye tercih ederdim ama yine de fazlasıyla keyif aldım. Bu etkinliklerde ortak tutku ve ilgi alanlarımızın olduğu birçok insanla tanıştım. Onlarla neredeyse her şey hakkında konuşurduk- bizi neyin mutlu ettiğini ve neyin üzdüğünü mesela. Zaman içerisinde bir nevi arkadaş olduk hepimiz. Bir gün onlarla tekrar karşılaşmayı, sarılmayı ve onlarla çalışmaktan ne kadar keyif aldığımı söylemeyi umuyorum.
European Solidarity Corps programı sadece yeni beceriler edinmeme yardımcı olmakla kalmadı, aynı zamanda sosyal duyarlılığımı da artırdı ve beni daha güçlü, daha bilinçli bir insan yaptı.
Türkiye gezim artık sona eriyor! Son günlerimi Türkiye’ye beni ziyarete gelen Polonyalı arkadaşlarımla gezerek geçireceğim. Umarım hava durumu ve en önemlisi pandemi yasakları buna izin verir.
Sevgili okuyucular, sevgili dostlarım, teşekkür ederim ve-umarım bir gün yine karşılaşırız!
