Türkiye’nin doğusuna âşık oldum. Ama ben buraya nasıl geldim?
Daha en başında Türkiye’den ve hatta komşu ülkelerden mümkün olduğunca çok şey görmek istediğimden emindim. Bir yıllık gönüllü hizmet yapmamın sebeplerinden biri de buydu. Yurtdışına gitmek, dünyanın farklı bir bölgesini görmek ve oradaki kültür çeşitlerini deneyimlemek. Bu yüzden seyahatin doğusuna bir gezi uzun zamandır aklımdaydı. Burada Pi için çalıştığım süre boyunca, sonunda bu ay kullanıp doğuya gidebileceğim bazı tatil günleri topladım.
“Doğu” ne anlama geliyor? Nerede başlar? Oraya nasıl gidebilirim? Kiminle gideceğim?
Bu büyük sorular, çıkabileceğim neredeyse iki haftayı planlamaya başladığımda ortaya çıktı. Temmuz ayında İslam’ın en önemli İslami bayram olan Kurban Bayramı’nı kutladığı için çok şanslıydım ve bu da bana seyahat etmek için fazladan boş günler verdi. Ama söylemeliyim ki, planlama kolay değildi. Pek çok nedenden dolayı oldukça stresliydi: tatiller nedeniyle neredeyse her tren ve otobüs rezerve edildi, seyahat edeceğim herkesle düzenlemelerin yapılması gerekiyordu, final tarihlerini ve güzergahlarını belirlemek… Ayrıca, ben ve diğer bazı gönüllüler ilginç bir şey fark ettik. Farklı vesilelerle tanıdığımız birçok İzmirli bize Türkiye’nin doğusunun tehlikeli olacağını, oradakilerin daha muhafazakâr hatta eğitimsiz olacağını ve emin olursak gitmek istediğimizi söyledi. Ama “Hiç oraya gittin mi?” diye yanıtladığımız sorumuzun cevabı; çoğunlukla aynı kaldı: “Hayır”. Yine de elbette hiçbir şey beni ve tüm arkadaşlarımı bu oldukça büyük seyahati başarılı bir şekilde planlamaya alıkoyamadı ve bir şekilde doğuya gittik.
Her şey İzmir tren istasyonunda başladı. Dürüst olmak gerekirse, başlangıcımız en iyisi değildi. Ben ve arkadaşlarım biraz geç gidiyorduk, kulaklığımı unutmuştum ve sonra trenin vagonlarının değiştirilmesi gerekiyordu, bu yüzden zaten bir saat gecikmişti. Üç saatlik gecikmeyle Ankara’ya vardık, kahvaltımızı ettik ve sadece otostopla ulaşabileceğimiz Mardin’e doğru yola çıktık. Daha yoldayken, zaman çizelgemizin düşündüğümüz gibi çalışmayacağını çabucak hissettik. Neyse ki iki arkadaşım (benim gibi) bu konuda hiç strese girmedi. Seyahat etmek için çok gerekli olan, özellikle daha uzun mesafeler için çok gerekli olan akışla gittiler, onlardan çok sonra anladım. Otostop sırasında sanırım dördüncü kamyonumuzda oturuyorduk ve tepeyi belki 10 km/s ile çıkıyorduk, o kadar komik yavaştı ki sadece gülebildik. Üstelik manzara o kadar güzeldi ve ona eşlik eden şoför ve oğlu o kadar açık ve nazikti ki, rahatlamak ve eğlenmekten başka bir seçenek yoktu. Ve önümüzdeki günler ve gidilecek yerler zevk almaya değerdi.
Arkadaşlarım ve ben İzmir dışındaki ilk geceyi çadırımızda, otoyolun yanında ertesi sabah meyve bahçesine dönüşen bir tarlada geçirdik. Yıldızlarla dolu devasa bir gökyüzünün altında uykuya dalmak ve olgun kayısıları toplayanların ya da daha doğrusu “Kayısının sesiyle uyanmak. Önce kendimizi yakalanmış hissettik, onların mülkünde konaklamamız kesinlikle bazı sorunlara neden olabilir. Ama sahibi bizi kollarını açarak karşıladı, bize kahve getirdi, bahçelerinde gezdirdi, kendimiz meyve toplamamızı ve denememizi söyledi ve sonunda mutlu, dolu ve güne hazır bir şekilde otoyola kadar bizi gezdirdi. Oradan ilk varış noktamıza kadar otostopla devam ettik ve ilk başlangıçtan itibaren sayarak tam olarak iki gün sonra oraya vardık. Sonraki iki gece evimiz, arkadaşlarımdan birinin arkadaşının bir arkadaşının dairesi olacaktı. Bu mesafeye ve birbirimizi tanımamamıza rağmen (yine) sadece nezaket ve misafirperverlikle karşılaştık. Onun evi bizim evimizdi. Sonraki bir buçuk gün, Mardin’in eski bölgesi olan “Eski Mardin’’’i keşfetmekle geçti. Farklı yemekler denemek, müzeleri gezmek ve tarihi kendi kendimize deneyimlemek arasında iyi bir denge kurmaya çalıştık. Yüzyıllar öncesinden hikayelerle dolu eski evler beni büyüledi. Ama bana en çok takılan şey, gece manzaramızdı. NATO bölgesi ilan edildiği için ne yazık ki ulaşılamayan Mardin Kalesi’nin dibine kadar tepeye tırmandık ve ağaçların arasına oturup içeceklerimizi yudumlayıp günü gözden geçirdik. Uzak mesafeye bir süre baktıktan sonra, ufukta soldan sağa, neredeyse kesintisiz olarak uzanan uzun, kararan bir çizgi gördüm. Bunun Suriye sınırı olması gerektiğini çabucak anladım. Bu noktada, bana her zaman savaş ve şiddetle dolu görünen bir ülke olan Suriye kavramı çok yakın ve hala çok ulaşılmaz, çok anlaşılmaz geldi. Daha önce var olan resmim, parlayan çizginin arkasında sakin ve karanlık yatan bu ülke ile çatışıyordu.
Devam edecek…
